Over een paar jaar opent in Amsterdam het nationaal slavernijmuseum. Het trans-Atlantische slavernijverleden vormt het uitgangs-punt voor het museum, maar er zal ook ruimte zijn voor de Indisch-Oceanische slavernij. Amsterdammers kunnen input geven over de invulling van het museum. John Leerdam, één van de kwartiermakers, vertelt in Amsterdam Informeert waarom voor deze aanpak gekozen is.
”Als ik het zou mogen zeggen zou ik graag de documentaire van Frank Zichem over de slavernijroute van Amsterdam richting Suriname willen zien in het museum”, zegt een bezoeker van de Ten Katemarkt. ”Kunst vanuit die tijd zou mooi zijn, maar ook schokkende dingen, wat je eigenlijk niet wil zien, dat moet daar ook zijn denk ik”, zegt een kunstdocent op de markt. ”Wat de gevolgen zijn, wat nog steeds littekens zijn, dat wil ik ook graag dat dat gezien wordt”, vult een moeder aan die met haar zoontje over de markt loopt.
Trauma
”Het museum is heel belangrijk omdat verschillende mensen in de diaspora die met het slavernijverleden te maken hebben ook een trauma moeten verwerken. En aan dat trauma is geen aandacht besteed”, vertelt, kwartiermaker van het museum, John Leerdam. ”Het is belangrijk dat het museum helend zou kunnen werken voor het trauma dat ze niet hebben verwerkt.”
Kwartiermakers John Leerdam, Peggy Brandon en David Brandwagt werken samen aan een voorstel voor het museum, dat straks door zoveel mogelijk mensen wordt gedragen. Met participatiebijeenkomsten worden Amsterdammers uitgenodigd mee te denken over de invulling van het museum. ”Op die manier krijg je niet alleen een bottom-up approach, maar ook dat de participatie van de mensen veel groter is, legt Leerdam uit. ”Want dat is wel ons streven, om ervoor te zorgen dat alle Amsterdammers zich thuisvoelen in het museum.”
Een dame op de markt zou graag naar het museum toe willen als het er is. ”Voor m’n kleinkind, dat hij weet waar z’n oma vandaan komt.”
